Posłuchaj, co ci powie o temperamencie dziecka i o tym, jak mu idzie nauka. Rozmawiając, używaj słów pozytywnych, lecz bądź też realistką. Na przykład powiedz: „Być może zauważył pan, że Aaronowi zawsze więcej czasu zabiera uspokojenie się i skoncentrowanie na lekcji. Czasem jest tak niespokojny, że rozprasza inne dzieci. Ale gdy siedzi przy ścianie, sprawia nieco mniej kłopotów”. Zawsze bądź bardzo taktowna, gdy rozmawiasz z wychowawcą swych dzieci. Pamiętaj, że musi on utrzymywać w ryzach uczyć całą grupę podopiecznych, z których każdy ma inny charakter i temperament. Nigdy nie oskarżaj nauczycieli o to, że poświęcają twojej córce czy synowi za mało czasu, nawet jeżeli w głębi ducha sądzisz, że tak właśnie sprawy się mają. Zamiast narzekać, lepiej zastanów się, jakimi metodami osiągniecie lepsze wyniki w wychowywaniu dziecka.