Typowym przykładem wielości partii politycznych jest nasze państwo – Polska. Łatwość założenia partii wynikająca z ustawy z 28 lipca 1990 r.
o partiach politycznych spowodowała powstanie „folkloru partyjnego” – kilkuset partii. Większość zarejestrowanych stronnictw liczyła kilkadziesiąt do kilkuset osób. Nie posiadały nawet pełnego statutu, nie mówiąc o programie. Wszystkie uczestniczące w życiu politycznym partie opowiadały się za urzeczywistnieniem demokracji parlamentarnej, gospodarki rynkowej i akceptowały pryncypia Polski w stosunkach międzynarodowych. Różne miały wizje systemu rządów, jak i modelu społeczno-gospo- darczego państwa. Uporządkowanie polskiej sceny politycznej jest bardzo trudne, brak jest bowiem nadal całościowej koncepcji organizacji państwa i społeczeństwa. Ład w zakresie funkcjonowania partii politycznych wprowadziła ustawa z dnia 27 czerwca 1997 r. o partiach politycznych oraz konstytucja, która weszła w życie 17 października 1997 r. Partie polityczne zostały zobligowane do uczestnictwa w procedurach wyborczych. Warunek uczestnictwa w wyborach spowodował zmniejszenie liczby partii. Dokonanie ich klasyfikacji wg kryterium genezy i programu jest jednak niemożliwe. W dalszym ciągu utrzymuje się podział na partie postkomunistyczne i postsolidarnościowe. Identyfikacja partii według programu może być dokonana połowicznie, programy partii nie są bowiem spójne i poglądy prezentowane przez poszczególnych polityków z tej samej partii bywają rozbieżne.