Prowadzi ona od „ogólnego doświadczenia życiowego (2) przez intuicyjnie wyprowadzane hipotezy uogólniające (3) i przez we­ryfikowanie tych hipotez w drodze zastosowania wytycznych, które nakreślono na ich podstawie, w jednym lub kilku rodza­jach instytucji (4) do wypowiadania twierdzeń ogólnych o walo­rze teoretycznym (5). Niejednokrotnie prowadzi to do uogól­nień trafnych i praktycznie przydatnych. Droga (II) wychodzi również od „doświadczenia ogól­nego”, ale już nie tylko indywidualnego; jako podstawę swych hipotez przyjmuje^ona tezy „mądrości ludowej” wyrażone w przysłowiach, baśniach, pomnikach piśmiennictwa itp. (6) por. [Kotarbiński 1969, s. 10, 12, 15]. Ponieważ jednak owa „mądrość ludowa” pełna jest pozornych sprzeczności, spowodowanych głów­nie nieadekwatnym sformułowaniem zaleceń praktycznych, więc włącza się tu dodatkowy etap: myślowa kontrola adekwatności (7).