Odpowiedź amerykańskiego autora, który poświęcił temu tematowi osobną książkę [Olson 1965] jest negatywna. Jego rozumowanie można w wielkim skrócie przedstawić, jak następuje. Człowiek zachowujący się racjonalnie stara się uzyskać dla siebie jak najwięcej jak najmniejszym kosztem (Olson pomija przy tym problem przedziału czasu, w jakim uzy­skuje się wyniki użyteczne i ponosi koszty). Wielkie grupy ludzi wytwa­rzają jako takie przede wszystkim „dobra publiczne”, tj. rzeczy lub usłu­gi, które ex definitione (na podstawie definicji) są dostępne dla każdego członka grupy niezależnie od tego czy poniósł on koszty ich wytworze­nia, czy też uchylił się od ich poniesienia. Pojęcie to, którego pierwsze ślady można znaleźć już u H. von Storcha (1815) i J. B. Saya i któremu nazwę nadał U. Mazzola, jest przedmiotem wielu rozważań ekonomicznych aż do naszych czasów [Olson 1965, s. 14 oraz 98 i nast.]. Dobrami publicz­nymi są np.: gotowość obronna państwa, praworządność, porządek publicz­ny itp., a także właśnie powszechność „uspołecznionego” sumiennego po­dejścia do pracy. Działanie zgodne z interesami zbiorowymi grupy polega więc przede wszystkim na wytwarzaniu i utrzymywaniu dóbr publicznych.