Inny, lecz również w swoich początkach „technologiczny” był punkt wyjścia K. Adamieckiego (1866—1933 — szczegóły bio­graficzne zob. [Kumał 1969] i [Karol Adamiecki 1963]). Już w latach 90-tych XIX wieku pracując w Dąbrowie Górniczej w przedsiębiorstwie hutniczym zauważył on, że zdolności pro­dukcyjne poszczególnych części walcowni nie są z sobą zgrane. Wskutek tego część o najmniejszej zdolności produkcyjnej limi­tuje produkcję całości i powoduje niepełne wykorzystanie pozo­stałych części urządzenia. Obserwacja ta stała się podnietą do tego, że Adamiecki jednocześnie z Taylorem, a nawet nieco wcześniej od niego (w lutym 1903) wystąpił z oryginalną kon- cepcją teoretyczną formułując przede wszystkim „prawo har­monii”, które stwierdzało, iż prawidłowy dobór wielkości orga­nów składających się na zespół i zsynchronizowane współdziała­nie tych organów zapewniają optymalne funkcjonowanie zespołu, czyli maksymalny wynik użyteczny przy minimalnym nakładzie sił i środków. Zaprojektował też wykreślną metodę projek­towania przebiegu prac złożonych za pomocą tzw. harmono­gramów.