Jeśli np. skoncentruje uwagę tylko na tym, co jest istotne dla dzia­łania rozpatrywanego tak, jak gdyby odbywało się ono indywidualnie, to będzie może umiał wypowiedzieć jakieś nowe zdanie prawdziwe w od­niesieniu do czynu indywidualnego, ale fałszywe (a przynajmniej nie­istotne) w odniesieniu do działania zbiori wego. Znalazłby się on wtedy na terenie teorii czynu indywidualnego, którą postulatywnie wyodrębni­liśmy z prakseologii ogólnej. O ile mi wiadomo nikt się w niej obecnie u nas nie specjalizuje; niełatwo by zresztą było dodać w tej dziedzinie wiele do uwag zawartych w Traktacie o dobrej robocie, nie przechodząc wyraźnie na dobrze uprawiane pole sąsiada: psychologii traktowanej jako nauka o wyższych czynnościach istot żywych [Tomaszewski 1963 s 17 i 22]. ’ ‘ Można także, spuszczając celowo z oczu to, co specyficzne dla pasma czynów indywidualnych, zająć się głównie tym, co istotne dla akordów i splotów działań zbiorowych (pojęcia „pasmo”, „akord” i „splot” czynów i działań zostały wprowadzone i objaśnione przez prof. T. Kotarbińskiego [Kotarbiński 1969, s. 74], por. także [Zieleniewski 1967, s. 188]). Wchodzi­my wtedy w domenę ogólnej teorii organizacji zespołów ludzkich.