Niemożność jednoczesnego obserwowania i opisywania sta­nów i zmian struktur pociąga za sobą możliwość i praktyczną ko­nieczność rozpatrywania rzeczy (ich struktury) zarówno z punk­tu widzenia statycznego, jak i dynamicznego (tj. z metodolo­gicznym oderwaniem się bądź to od upływu czasu, bądź też od tych elementów struktury, które nie uczestniczą w danym proce­sie zmian).Szczegóły — zob. [Zieleniewski 1967a, s. 40—641. Tam też wyjaśniam znaczenie takich terminów, jak „kategorie semantyczne” rzeczy, cech, zdarzeń w szerszym znacżeniu, czyli stanów i zmian rzeczy (a zmiany to „zdarzenia w węższym, właściwym znaczeniu tego słowa”). Określam tam ponadto swój sposób rozumienia takich terminów, jak „przedmiot”, czyli coś przeciwstawionego w jakiś sposób podmiotowi poznającemu, „całość” (czyli przedmiot, w którym bierzemy pod uwagę dokładnie jeden rodzaj relacji wewnętrznych: stosunek części i całości), układ lub „kompleks” (czyli całość, w której pod uwagę bierzemy więcej niż jeden rodzaj relacji wewnętrznych, niezależnie od tego, czy wyróżniamy jakąkolwiek zasadę uporządkowania części), ,system” (czyli układ rozpatrywany ze względu na zachodzące w nim jakiekolwiek uporządkowanie części) [Zieleniewski 1968 a] oraz struktura, czyli ogół stosunków między częściami jakiejś ca­łości i między nimi a całością; inne określenia struktury — poza tam omawianymi.