Prawa człowieka zawarte w dokumentach międzynarodowych i regionalnych nie są z samego faktu ich istnienia normą prawną. Aby tak się stało, konieczna jest ratyfikacja i umowa ta staje się częścią obowiązującego prawa krajowego. Tak stanowi nasza Konstytucja w art. 91. „Ratyfikowana umowa międzynarodowa, po jej ogłoszeniu w Dzienniku Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej, stanowi część krajowego porządku prawnego i jest bezpośrednio stosowana, chyba że jej stosowanie jest uzależnione od wydania ustawy”. Wprowadzenie praw człowieka zawartych w dokumentach międzynarodowych do systemu prawnego państwa odbywa się automatycznie, jeśli nadają się do bezpośredniego stosowania. Jeśli prawa człowieka są sformułowane lapidarnie bądź postulatywnie, wymagają legislacji w formie ustawy lub ustaw i dostosowania do warunków krajowych. Pozytywnym zjawiskiem w polskiej praktyce ustawodawczej staje się odwoływanie do norm prawa międzynarodowego – regionalnego przy tworzeniu ustaw krajowych. Konstytucje państw demokratycznych zawierają specjalne rozdziały poświęcone prawom człowieka. Umieszczone są w początkowej części dokumentu ze względu na rangę, bowiem wszelka władza pochodzi z woli obywateli – narodu.