Pierwsza taktyka jest — w razie powodzenia — oczywiście skuteczniejsza i bardziej ekonomiczna od drugiej; zastosowany sposób był bowiem ex definitione najsprawniejszy. Ale w razie nieprawidłowej oceny sytuacji i doznania wskutek tego niepowo­dzenia taktyka ta może przynieść klęskę zupełną. Druga taktyka jest z góry — w założeniu — mniej sprawna, ale wiąże się z mniejszym ryzykiem. Wybór powinien zależeć od tego, jak do­kładnie możemy przewidzieć sytuację działania. Można by zapewne znacznie przedłużyć tę listę wytycznych o  szerokim zakresie zastosowania; prawdopodobnie będzie się ona rzeczywiście rozszerzać w miarę rozwoju prakseologii. Wszystkie jednak omówione dotąd wytyczne — i chyba wszystkie inne, któ­re z biegiem czasu zostaną zanalizowane — można podporządko­wać jednej. I tą teraz musimy się zająć. Syntetyczna dyrektywa sprawnego działania, którą zamykamy te rozważania, da się, podobnie jak zalecenia działania w sposób systematycznie zorganizowany, wyrazić niealternatywnie. Jest nią zalecenie koordynowania poszczególnych elementów działa­nia pod względem jakościowym, ilościowym i czasowym.