W przemyśle jednak było inaczej. „W sze­regu przedsiębiorstw dokonano przejścia do systemu pracy nieprzerwanej zbyt pospiesznie… To zaś doprowadziło do tego, że produkcja nieprzerwa­na, zdana na wolę żywiołu, przekształciła się w brak odpowiedzialności osobistej” [tamże, s. 75], Zaczynając od stalingradzkiej fabryki wagonów wrócono w poszczególnych przedsiębiorstwach do 6-dniowego tygodnia pracy ze wspólnym dla wszystkich dniem wypoczynkowym.Następnym wyraźnie zaznaczonym etapem rozwoju współza­wodnictwa pracy był ruch stachanowski, tym różniący się od poprzednich form, że był „nieodzownie związany z. nową tech­niką”.Aleksy Stachanow „31VIII 1935 r. w ciągu jednej zmiany wyrąbał 102 tony węgla i przekroczył w ten sposób 14-krotnie zwykłe normy wy­dobycia węgla” [Historia WKP(b) 1948, s. 382], Polskie źródła wymieniają w tym kontekście 6-krotne przekroczenie normy [Koryzna 1951, s. 22], Niezależnie od tego, która z tych liczb odpowiada rzeczywistości, jest jasne, że albo normy były zupełnie nierealne, albo wynik miał charakter jednorazowego, niedającego się trwale utrzymać, nadmiernego wysiłku, albo został osiągnięty (jak to znamy z późniejszych podobnych przykładów w Polsce) kosztem pomocy kolegów. Wydaje się, że, mówiąc językiem sportowym, „wyczynowy” charakter osiągnięć Stachanowa (tak jak i jego poprzednika N. Izotowa i jego licznych następców zarówno w ZSRR, jak po II wojnie światowej w różnych krajach budujących socjalizm) miał w zakresie powszechnego wzmagania wydajności pracy podobne znacze­nie, jakie rekordy sportowe mają w zakresie podnoszenia ogólnej kultury fizycznej. Znaczenie to polega na „holownictwie”.