Po pierwsze, naukowa strona współczesnych badań „stosun­ków ludzkich” w przemyśle bardziej prawidłowo odzwierciedla stan faktyczny niż dawna konwencja homo oeconomicus. Ste­reotyp pracownika oparty na tych badaniach uwzględnia u ro­botnika nie tylko pragnienie zwiększenia zarobku, lecz także po­trzebę zainteresowania się przez zwierzchników jego życiem oso­bistym, potrzebę przynależności do grupy koleżeńskiej i szu­kanie w niej oparcia, znaczenie miłego, a przynajmniej znośne­go „klimatu” psychicznego i społecznego w miejscu pracy. Ste­reotyp ten bardziej odpowiada przeciętnej rzeczywistości niż ogólnie przed rozpowszechnieniem się koncepcji Human Rela­tions panujący stereotyp robotnika interesującego się tylko sto­sunkiem między uciążliwością pracy a wysokością zarobku. Do­tyczy to zarówno krajów kapitalistycznych, jak i socjalistycz­nych.