Na przykład N. Mouzelis [1967, s. 145] uważa, że „w miarę tego, jak coraz więcej pracowników nauki zajmujących się naukami społecznymi interesuje się problemami organizacyjnymi, i jak z coraz większą swo­bodą wybierają oni swe narzędzia badawcze z różnych dziedzin nauki, granice między szkołami stają się coraz mniej wyraźne, a wzajemna wy­miana idei i metod zaczyna stanowić dominującą cechę najnowszej teorii organizacji”. Jeszcze wyraźniej myśl ta występuje w pracy I. Heiskonena [1967, s. 194], który zachęcając do „nowej orientacji w badaniach administra­cyjnych i organizacyjnych, do szerokich systematycznych i teoretycznych badań, prowadzonych w ścisłej łączności z rzeczowymi i teoretycznymi studiami w zakresie innych nauk społecznych”, stwierdza, że „obniży to oczywiście rangę badań administracyjnych i organizacyjnych z pozycji samodzielnej dyscypliny z własnymi dumnymi próbami budowy teorii do empirycznie ograniczonej dziedziny badań, całkowicie zależnej od innych dziedzin nauk społecznych”.