Jedną z odmian badania poszczególnych przypadków, uważa­nych za typowe, jest badanie przypadków sztucznie uproszczo­nych. Uproszczenie takie pozwala wprawdzie znacznie zaostrzyć kontrolę danego przypadku, ale za to bardzo ogranicza praktycz­ną stosowalność wyników badań. Jako technikę badawczą stosuje się wtedy np. rozgrywanie przez badanych między sobą odpo­wiednio skonstruowanych gier liczbowych, których wynik wyraża się niewielkimi wygranymi pieniężnymi. Koszt pokrywa insty­tucja prowadząca badanie. Obliczanie wyników wielkiej liczby takich krótkotrwałych rozgrywek pozwala określić stopień skłon­ności do współdziałania. Niektórzy badacze zamiast jednego z graczy włączają do gry odpowiednio zaprogramowaną maszynę matematyczną. Przykładem hipotez uzyskiwanych na tle takich badań może być hipoteza, że „wiarygodność groźby bardziej niż jej dotkliwość zwiększa jej odstraszające skutki” [Rapoport… 1965, s. 98]. Może warto zauważyć, że podobna hipoteza została sformułowana — bez badań, a więc metodą oznaczoną na naszym wykresie cyfrą 3 na „drodze” II — już w r. 1962 (na s. 179 I wydania skryptu: [Zieleniewski 1969]).