Adamiecki zajmował się poza tym żywo zagadnieniem kosz­tów własnych produkcji oraz sformułował szereg dalszych uogól­nień na pograniczu nauk ekonomicznych i nauk o organizacji, uważając je za „główne prawa zależności, którymi operuje nauka organizacji , miał przy tym na myśli „trzy zasadnicze prawa ekonomii, które rządzą wielkością nakładu sił i środków oraz wielkością wyniku użytecznego: prawo podziału pracy, prawo koncentracji i prawo harmonii” [Adamiecki 1938, s. 431]. Osobiście za szczególnie cenne i oryginalne osiągnięcie K. Adamieckiego uważam (obok „prawa harmonii”) rozciągnięcie „reguły przekory” Le Chateliera — Brauna na analizę procesów organizowania instytucji. (Reguła przekory zastosowana do ukła­dów chemicznych stwierdza, że oddziaływanie czynnika zakłóca­jącego stan równowagi układu wyzwala reakcję, która zmierza do osłabienia oddziaływania tego czynnika). W zastosowaniu do zespołów ludzkich poddanych oddziaływaniu organizatora re­guła przekory wyjaśnia opór przeciwko zmianom przez potrak­towanie tego oporu jako poszczególnego przypadku bardziej ogól­nej prawidłowości występującej we wszelkich układach.