Niezależnie od osobistych intencji autora, jego koncepcje zo­stały wkrótce przez kapitalistycznych pracodawców wykorzy­stane do powszechnie stosowanej nadmiernej intensyfikacji pra­cy i zwiększenia wyzysku klasy robotniczej, toteż były nadal ostro zwalczane przez związki zawodowe.W Rosji „system Taylora” poznano już przed I wojną świa­tową. W r. 1913 niejaki inż. Siemionow wygłosił w Petersburgu odczyt na ten temat. Wywołało to ożywioną dyskusję także wśród bolszewików i sprawiło, że Lenin zajął w tej sprawie sta­nowisko w „Prawdzie” (nr 60 z 13 III 1913 r.) atakując z całą właściwą sobie pasją polemiczną ten „naukowy system wyciska­nia potu” [Lenin 1957, t. 18, s. 606].Po zdobyciu władzy w Rosji przez proletariat Lenin powró­cił do studiowania dzieł Taylora i książek na temat jego „syste­mu” [Babin 1965]. Dokonana przez Lenina gruntowna analiza znalazła wyraz w następującej jego wypowiedzi z r. 1918: „Uczyć się pracować — zadanie to powinna Władza Radziecka w całej jego rozciągłości postawić przed narodem. Ostatnie słowo kapitalizmu w tej dziedzinie, system Taylora — jak i każdy krok postępowy kapitalizmu — łączy w sobie wyrafinowane bestial­stwo wyzysku burżuazyjnego z szeregiem największych zdoby­czy naukowych w dziedzinie analizy ruchów mechanicznych podczas pracy, wyeliminowania ruchów niepotrzebnych i nie­zręcznych, opracowania najwłaściwszych metod pracy, wpro­wadzenia najlepszych systemów ewidencji i kontroli itd.