Ożywienie zainteresowania społecznego naukowym sposobem patrze­nia na sprawy organizacji i zarządzania znalazło w krajach socjalistycz­nych odzwierciedlenie i zarazem mocne oparcie w odpowiednich uchwa­łach naczelnych organów partii komunistycznych (np. XXII Zjazd KPZR i IV Zjazd PZPR oraz odbyte w 1966 r. VII posiedzenie plenarne wybra­nego na nim Komitetu Centralnego).Ten wielki ruch społeczny kierujący uwagę poszczególnych obywateli na problematykę organizacyjną, ruch rozwijający się coraz bujniej w obozie socjalistycznym, został po czasowej przer­wie zainicjowany najwcześniej w naszym kraju. Nieliczni naów- czas entuzjaści nauki o organizacji i kierowaniu, którzy w r. 1956 przystąpili w bardzo jeszcze nie sprzyjającej atmosferze społecznej do reaktywizacji tego ruchu, mają prawo z pewną dumą patrzeć obecnie na wyniki swej inicjatywy. Masowość uświadamiania sobie znaczenia prawidłowej orga­nizacji i masowość znajomości podstawowych zasad dobrej orga­nizacji jest bowiem warunkiem powodzenia wszelkiego działa­nia.