Patrząc z tak dalekiej perspektywy ogar­nia on cały ten fragment rzeczywistości, na który składają się wszelkie instytucje, a więc i wszelkie dziedziny działania lu­dzi. Ale widzi on je z daleka. Dostrzega więc tylko to, co jest najbardziej istotne dla całego tego fragmentu rzeczywistości, to, co jest wspólne w strukturze wszelkich instytucji i wszel­kich działań ludzkich (także działań rozpatrywanych jako jedno­osobowe, indywidualne) — zawsze jednak pod warunkiem, że działania te rozpatruje się z punktu widzenia ich sprawności. Zbiór naukowo ugruntowanych zdań, tak bardzo ogólnych, jest stosunkowo niewielki, nie ma bowiem zbyt wielu twierdzeń, które powstając jako uogólnienia naukowe na bardzo wysokim szczeblu abstrakcji — odnosiłyby się zasadnie do warunków sprawności działania zarówno np. w wojsku, jak i w handlu, za­równo w przemyśle maszynowym, jak i w instytucjach nauko­wych. Taki właśnie naukowo ugruntowany zbiór zdań o spraw­ności wszelkiego ludzkiego działania to, jak już wiemy, prak­seologia.