Na osobną wzmiankę zasługuje „metoda inż. Kowalowa” dość sze­roko spopularyzowana i u nas. Jej ideą podstawową jest, a raczej była, bo mało się o niej już wspomina, szczegółowa obserwacja metod pracy przo­downików, rozczłonkowanie operacji na poszczególne fragmenty, wska­zanie najsprawniejszego wariantu wykonania każdego fragmentu i złożenie z tych najsprawniejszych fragmentów całego procesu, który następnie za­leca się wszystkim robotnikom wykonującym daną złożoną operację. Od taylorowskiej koncepcji „jedynego najlepszego sposobu” wykonania pracy, zalecanego robotnikom w formie instrukcji, „metoda Kowalowa” różni się tym głównie, że opiera się nie na własnych koncepcjach organizatora, lecz na praktycznym doświadczeniu przodujących wykonawców. Jej pod­stawową słabością jest to, że traktuje poszczególne fragmenty operacji j w oderwaniu, podczas gdy w rzeczywistości nie są one od siebie wzajemnie oderwane i nie zawsze fragment „a” z procesu „A” można bezpośrednio połączyć z fragmentem „b” procesu „B”.