Dotyczy to np. zasady pokrywania się odpowiedzialności, zadań i uprawnień przywiązanych do każdego stanowiska pracy. W tej sprawie, zilustrowanej graficznie za wydawnictwem [ABC organizatora 1959] w skrypcie [Czermiński… 1969, s. 11—115] (tylko w I wyd. z r. 1966) zajmę stanowisko we właściwym miejscu (4.4.2.). Podobnym mitem ma być też zasada jednolitości kierowania (por. 5.1.6.). Tu wystarczy nam zanotować, że ta niekiedy bardzo cenna, niekiedy jednak niebezpieczna moda „demas­kowania mitów” utrzymuje się, a nawet nasila do dziś dnia. Jako przykład może posłużyć następujące wyliczenie „złudzeń organizacyjnych”, spowodo­wanych rzekomo stosowaniem zasady „pars pro toto” (część zamiast całości), zamieszczone w niedawno opublikowanym dwutomowym dziele o zarzą­dzaniu organizacjami: „Kierownik — to człowiek na szczycie hierarchii; uprawnienia do kierowania i władza płynie z góry na dół; sprawność jest jedynym ce­lem organizacji; techniczne Umiejętności równają się dobrej administracji; szeregowi członkowie powinni być wolni od nacisków zewnętrznych; administrujący powinni wykonywać „politykę” instytucji, a nie ustalać jej; w dobrej ^administracji sprawy przebiegają gładko i łatwo; nieprze­strzeganie formalnych reguł narusza teorię organizacji; zasady admini­stracji dostarczają odpowiedzi na problemy administracyjne” [Gross 1964, s. 306] oraz: „człowiek jest istotą racjonalną”.