Najbardziej na prawo znajduje się Unia Polityki Realnej, Stronnictwo Konserwatywno-Ludowe, Partia Chrześcijańskich Demokratów, Zjednoczenie Chrześcijańsko-Narodowe, Porozumienie Centrum, Ruch Odbudowy Polski, Ruch Społeczny AWS. Centralną pozycję zajmuje Polskie Stronnictwo Ludowe, które staje się pożądanym partnerem dla prawej i lewej strony politycznej. W centrum sytuuje siebie także Unia Wolności z liberalnym programem. Typowo lewicowe partie to Polska Partia Socjalistyczna, Ruch Ludzi Pracy i Unia Pracy, ale z małym zapleczem wyborczym. Sojusz Lewicy Demokratycznej z bloku wyborczego przekształcił się w czerwcu 1999 r. w partię polityczną. Być może prawicy też uda się integracja i z bloku wyborczego AWS wyłoni się partia polityczna. Powstałby bardzo czytelny obraz polskiej sceny politycznej, dwa wielkie ugrupowania i pozostałe spełniające funkcje „języczka u wagi”: Unia Wolności bądź Polskie Stronnictwo Ludowe. Społeczeństwo nie czuje się reprezentowane przez żadną partię, świadczy o tym niska frekwencja wyborcza, jak również niechęć do wstępowania do partii. Niechęć do partii wynika również ze stosunku polityków do przeszłości. Kształtowanie społeczeństwa obywatelskiego następuje z dużymi oporami, wynika to również ze stylu sprawowania władzy, nadużywania jej dla osobistych korzyści.