Prakseołogiczny punkt widzenia występuje w nauce już w połowie XIX wieku. M. Martin [1863], o którym wspominają E. Lasker [1878],Jordan [1962] i T. Pszczołowski [1966a, s. 119], nazywał tę naukę ponologią. Nazwa prakseologia, rozumiana w znaczeniu obecnym, pojawia się po raz pierwszy w pismach A. V. Espinasa [1897] (cyt. za [Pszczołowskim 1963, s. 71]). Nazwa ta była zresztą i jeszcze bywa stosowana także do innych nauk (np. [Bourdeau 1882], [Mercier 1911], [Ottaviano 1935], [Kuo 1935] — zob. [Pszczołowski 1966, s. 119—127]). W Polsce pierwszą publikacją typowo prakseologiczną (choć nie stosującą tej nazwy) były Szkice praktyczne T. Kotarbińskiego, wygłoszone pierwotnie w r. 1910, a opublikowane po raz pierwszy w r. 1913 [Kotarbiński 1957a, s. 13—168]. Najpełniejszym wykładem prakseologii w skali światowej jest Traktat o dobrej robocie będący już do dyspozycji — poza wersją polską — po angielsku i serbsku, a w obszernych wyjątkach także po rosyjsku [Kotarbiński 1969], Wobec istnienia od przeszło 10 lat w Polskiej Akademii Nauk Za­kładu Prakseologii, który zatrudnia kilkunastu pracowników nauki i sku­pia dookoła siebie prawie dziesięciokrotnie liczniejsze grono osób zainte­resowanych prakseologią i stale z Zakładem współdziałających; wobec ukazywania się od szeregu lat wydawnictwa seryjnego publikującego rozprawy prakseologiczne i wobec istnienia na jednym z uniwersytetów specjalnego wykładu prakseologii można tę dyscyplinę uważać za całko­wicie już okrzepłą. Odpowiada ona bowiem, zatwierdzonemu przez Polską Akademię Nauk określeniu dyscypliny naukowej .