Państwo stanowi organizację, która jest nieodzowna, aby zapewnić ład i porządek społeczny na podległym obszarze oraz chronić przed zagrożeniami zewnętrznymi. Człowiek należący do grupy państwowej, na przestrzeni dziejów, był różnie usytuowany. To czy członków grupy państwowej określano mianem obywateli, czy poddanych zależało od pozycji ludzi, którzy władzę sprawowali oraz podległych tej władzy. Nie wszyscy byli traktowani jednakowo, nie wszyscy mieli jednakowe prawa. Idea praw człowieka ma długie dzieje. Wkład Europejczyków polega na uznaniu, zdefiniowaniu i prawnym określeniu praw człowieka, ale nie oznacza to, że prawa człowieka są wynalazkiem europejskim – zachodnim, choć taki pogląd jest szeroko rozpowszechniony. Osiemnastowieczni filozofowie byli pierwszymi, którzy określili ideę i język praw człowieka, ale ich nie stworzyli. Korzeni praw człowieka należy poszukiwać w różnych cywilizacjach sięgających zamierzchłych czasów, również w dziedzictwie duchowym religii Mojżeszowej i proroków Izraela, w uniwersalizmie chrześcijańskim, w działalności apostoła Pawła, który mówił: „Nie ma już Żyda ani poganina, nie ma niewolnika ani wolnego, nie ma mężczyzny ani kobiety, wszyscy bowiem jesteście czymś jednym w Chrystusie” (źródłem praw człowieka jest jego godność).