Nowoczesne procesy technologiczne bardziej też niż trady­cyjne sposoby wytwarzania wiążą z sobą wzajemnie poszcze­gólne operacje cząstkowe. Zwiększa to w strukturze organizacyj­nej znaczenie wiązi technicznej, czyli takiego układu stosunków, „w którym o zachowaniu się ludzi w zespole decyduje przede wszystkim to, czego jedni jego członkowie mogą i muszą ocze­kiwać od innych w ramach… przyjętych procesów kooperacji” [Zieleniewski 1967a, s. 598—599] — por. też [Kowalewski 19641 oraz zob. ustęp 4.3.3.. W coraz mniejszym przeto stopniu o wynikach pracy decydują indywidualne kwali­fikacje, osobista gorliwość i własny wysiłek poszczególnych lu­dzi, a coraz bardziej zdolność i chęć równomiernego i zgranego wysiłku zbiorowego. To zaś wymaga wzrostu uspołecznienia i większej siły owej „wyobraźni społecznej”, którą w poprzednim ustępie uznaliśmy za jeden z istotnych wskaźników stopnia kul­tury ogólnej.