„Po XII Zjeździe Partii, który leninowską ideę naukowej organizacji pracy przyjął za podstawę swych uchwał, w całym kraju szerokie masy pracujących zaczęły się włączać do współdziałania w racjonalizacji pracy i produkcji. W przedsiębiorstwach powstały kółka naukowej organizacji pracy. Centralne czasopisma ekonomiczne otwarły specjalne rubryki do­tyczące tych zagadnień, a takie czasopisma, jak „Organizacija Truda” i „Chozjajstwo i Uprawlenije” były im w całości poświęcone. Wielką rolę w propagandzie idei i zasad naukowej organizacji pracy odegrała „Liga Wremja” („Liga Czasu”) pod kierownictwem P. Kierżencewa. Lecz w po­łowie lat trzydziestych całej tej wielkiej pracy praktycznie zaniechano. W warunkach kultu jednostki naukową organizację pracy zastąpiły subiek­tywne decyzje w sprawach racjonalnego wykorzystania siły roboczej, co miało negatywny wpływ na rozwój produkcji socjalistycznej” [tamże],W latach 1921 i 1923 odbyły się dwie kolejne ogólnozwiązkowe konfe-j- rencje naukowej organizacji pracy, na których w swobodnej dyskusji ście­rały się ze sobą różne poglądy na jej istotę. Na drugiej z nich dyskusję podsumował Kujbyszew i postanowiono ciężar inicjatywy społecznej prze­sunąć na specjalnie w tym celu powołane organy państwowe. Od połowy lat trzydziestych praktyka organizacyjna ograniczała się przez kilkadziesiąt lat do wąsko specjalistycznych usprawnień w po­szczególnych zakładach pracy.