Ich racjonalność sprowadza się przy tym głównie do postulatu poz­nawczego ugruntowania. A oparte one były przede wszystkim na’ dążeniu do osiągnięcia celu przyświecającego członkom klasy pa­nującej (kapitalistom), który polega na szybkim bogaceniu się przez maksymalizację zysków.Szereg dalszych uwag na ten temat czytelnik znajdzie w lekturze obo­wiązkowej [Zieleniewski 1967a, s. 37—39] i [Kurnal 1969]. Zwykle za „ojca naukowego zarządzania” (Scientijic Mana­gement) uważa się Amerykanina F. W. Taylora (i obok niego wymienia się szereg jego bliskich współpracowników) oraz Fran­cuza H. Fayola, którego koncepcje rozwinęły się niezależnie od tayloryzmu. My, Polacy, zwykliśmy dodawać tu jeszcze nazwisko K. Adamieckiego; mamy prawo to robić zarówno dlatego, że kon­cepcje organizacyjne Adamieckiego były całkowicie samodziel­ne i oryginalne, jak i dlatego, że w swych publicznych wystąpie­niach wyprzedził on nawet nieco w czasie publikacje Taylora.