Odmien­nie od przeważającego u Olsona identyfikowania racjonalności z egoiz­mem P. Kuin przeciwstawia racjonalność egoizmowi pisząc w swej prog­nozie na najbliższe dziesięć lat, że „następna generacja będzie mniej skłon­na do akceptowania prawa dżungli jako ostatecznego wyrazu mądrości, a bardziej do próbowania jakichś form podejścia racjonalnego” [Kuin 1966 s. 22). B. Gross za racjonalne uznaje takie działanie, które jest: a) po­żądane, b) wykonalne i c) niesprzeczne z innymi wykonalnymi działaniami [Gross 1966, s. 126], St. H. Udy przyznaje społecznemu zachowaniu się cechę racjonalności, jeżeli jest „umyślnie skierowane do różnych celów zaplanowane zgodnie z najlepszą osiągalną wiedzą naukową” [1962].Trzeba jednak zwrócić uwagę na dwojaki sens, jaki nadajemy pojęciu racjonalności, a także pojęciu sprawności w sensie ogól­nym i pojęciom podstawowych postaci sprawności rozumianej uniwersalnie. O   działaniu, które jest obiektywnie przystosowane do okolicz­ności rzeczywiście zachodzących, które w praktyce okazało się obiektywnie skuteczne, korzystne, ekonomiczne i w ogóle spraw­ne, powiemy, że jest rzeczywiście racjonalne, skuteczne, korzyst­ne, ekonomiczne i sprawne.