Zauważmy jednak, że rola organizatora nie zawsze przypa­da przywódcy lub kierownikowi i że w grupach ludzi, współdzia­łających dla wspólnego powodzenia, fakt, że ktoś je zorganizo­wał, nie zawsze w ogóle jasno się nam rysuje. Bywają bowiem grupy ludzi mające wszystkie cechy „rzeczy zorganizowa­nych”, a powstające i doskonalące się spontanicznie bez niczyjej wyraźnej interwencji. Przykład? Grupa ludzi, którzy widząc wy­padek uliczny łączą swoje wysiłki, by ograniczyć jego skutki. Niekiedy nikt ich nie zwołuje, nikt świadomie nie wyznacza im cząstkowych zadań. A jednak współprzyczyniają się oni do wspól­nego powodzenia i jakoś się funkcjonalnie różnicują; możemy ta­ką grupę ludzi rozpatrywać ze względu na zachodzące wśród nich stosunki: jednym z nich jest zawsze to, że samorzutnie wyłania się wśród nich przywódca (5.1.1.) lub grupa kierownicza.