Wzrost efektów specjalizacji zespołowej wymaga udoskona­lenia koordynacji działania, aby zapobiec marnotrawstwu wyni­kającemu z przestojów i z powstawania wąskich przekrojów. Je­żeli jednak wzrostowi specjalizacji zespołowej towarzyszy także udoskonalenie koordynacji, to towarzyszy mu także proporcjonal­ny wzrost skuteczności, korzystności i ekonomiczności funkcjo­nowania. Inaczej jest ze specjalizacją indywidualną. Wiele wskazuje na to, że wzrost wprawy osobistej ma granicę. Jest ona zapewne różna u różnych osobników, niemniej jednak każdy człowiek tyl­ko do pewnych granic może zwiększać swą sprawność manipula­cyjną. A jednocześnie specjalizacja indywidualna prowadzi do monotonii pracy, która przyspiesza zmęczenie i wyjaławia pracu­jących. W miarę pogłębiania się specjalizacji specjaliście też co­raz trudniej dostrzec związek własnych czynności z jakim­kolwiek uchwytnym, społecznie cennym celem tych czynności.