Prawa obywateli w sferze „stosunków moralno-społecznych” obejmują: wspieranie rodziny, bezpłatną opiekę lekarską, bezpłatne nauczanie podstawowe, ochronę pracy, prawo do wynagrodzenia zapewniającego pracownikowi i jego rodzinie wolną i godną egzystencję, zabezpieczenie społeczne dla niezdolnych do pracy, prawa związkowe łącznie z prawem do strajku oraz prawo robotników do współpracy w zarządzaniu przedsiębiorstwem w sposób określony w ustawach. Istotą państwa o orientacji społecznej jest uznanie za obowiązek zapewnienia w możliwych granicach faktycznej równości ludzi – jako urzeczywistnienie sprawiedliwości społecznej. Gwarancja społecznego zrównywania może być realizowana tylko w takim stopniu, na jaki pozwalają nienaruszalne konstytucyjne prawa osobiste i polityczne obywateli. Każdy obywatel ma dostęp do krajowych i międzynarodowych mechanizmów ochrony swoich praw. Różne prawa nie pozwolą na zrealizowanie wyznaczonego celu, ale można zredukować nierówności przez odpowiednią politykę. Bardzo często spotykamy się z zarzutami ze strony liberałów, że takie państwo przekreśla potrzebę indywidualnej przedsiębiorczości i samodzielności decydowania o swoim życiu, że narusza wolność jednostki, że narusza zasadę równości, bo wspiera niektórych, a nie wszystkich w jednakowym wymiarze. Państwa o orientacji społecznej funkcjonują, rozwijają się i nic nie świadczy o ich bankructwie. Prawa społeczne, podobnie jak cele państwa, nie stanowią podstawy do indywidualnych roszczeń przed sądem międzynarodowym.