Sprawność funkcjonowania każdej instytucji — a więc także zakładu przemysłowego — zależy zawsze m. in. od sprawności funkcjonowania „aparatury”, czyli posiadanych zasobów, tj. „ogółu tworzyw, narzędzi i wszelkich innych przedmiotów pomocniczych, którymi posługują się wchodzące w skład zespołu współdziałające osobniki” [Kotarbiński 1969, s. 107] i od sprawności pracy ludzi, którzy się posługują tymi zasobami. Proporcja wpływu tych dwu grup czynników na sprawność całej insty­tucji jest zmienna w czasie. W miarę postępu technicznego wzrasta zna­czenie aparatury, a na sprawność ludzi w coraz większej mierze wpływają czynniki pozafizjologiczne. W miarę wzrostu zakładów przemysłowych coraz większego znaczenia nabierają też takie czynniki, jak: regulujący wpływ polityki państwowej, trafność ustalania własnej „polityki” po­szczególnych przedsiębiorstw, struktura, czyli ogół stosunków między częściami (por. [Zieleniewski 1967a, s. 43]) procesu produkcji i zarządza­nia, właściwy stopień formalizacji, centralizacji i biurokratyzmu (4.4.5.), wybór najodpowiedniejszej struktury towarowej wytworów i struktury organizacyjnej przedsiębiorstwa, traktowanego jako instytucja itp.