Przyjmując podane wyżej określenia omówionych w tym ustępie cech działania („walorów dobrej roboty”, traktowanych tu jako „niepodstawowe postacie sprawności w znaczeniu uni­wersalnym”), trzeba sobie zdać sprawę z różnicy sposobu, w jaki ich wzrost wpływa na stopień sprawności w znaczeniu „synte­tycznym” i „ogólnym”. Sprawność działania rozumiana „syntetycznie” lub „ogólnie” (Czyli obejmująca w każdym razie skuteczność i ekonomiczność albo korzystność) rośnie mianowicie wraz z każdym wzrostem wydajności pracy żywej, udatności, solidności, pewności i spole- gliwości. Jest to następstwem tego, że każdy wzrost tych cech działania — aż do ich maksimum — zwiększa zarówno skutecz­ność, jak ekonomiczność i korzystność. Natomiast wprawdzie każdy wzrost energiczności, preparacji, czystości i dokładności aż do ich maksimum zwiększa szanse skuteczności działania, ale ekonomiczność i korzystność przestają wzrastać, a nawet mogą maleć w miarę wzrostu tych cech działania, gdy przekroczą one pewne optimum zależne od okoliczności. Wzrost prostoty ma tę właściwość także w odniesieniu do skuteczności.