Jeżeli zresztą na stosunek między tendencją do specjalizacji wynikającej z podziału a tendencją do scalania spojrzymy z bar­dziej generalnego punktu widzenia, zobaczymy, że jedna jest zawsze koniecznym warunkiem drugiej: nie można scalać tego, co nie jest jakoś podzielone, ale nie można zachować jakiejś jed­ności podzielonego zakresu nie scalając go w jakiś sposób. Istota rzeczy polega więc właściwie na tym, pod jakimi względami do­konuje się podziału i specjalizacji oraz pod jakim względem i w jaki sposób scala się to, co zostało podzielone. Tak więc dyrektywę praktyczną w sprawie stopnia specjaliza­cji można sformułować, jak następuje: zachować właściwą w da­nych okolicznościach miarę między dążeniem do specjalizacji członków zespołu i kumulacji w ręku każdego z nich wąskiego zakresu jednorodnych czynności z jednej strony, a dążeniem do łączenia w jednym ręku różnorodnych czynności koniecznych do osiągnięcia zrozumiałego celu działania — z drugiej.