Stosunek sprawstwa pociąga za sobą „obiektywną” odpowie­dzialność sprawcy za rezultat działania. Każdy jest z istoty rze­czy odpowiedzialny za rezultaty swych działań, które były jego obowiązkiem. Nikt natomiast nie jest w tym „obiektywnym” sen­sie odpowiedzialny za stan rzeczy, których nie spowodował, nie mógł lub nie miał obowiązku spowodować.Slezinger [1967b, s. 52] rozróżnia (poza zasadniczą odpowiedzialnoś­cią każdego pracownika za jakość, termin i ekonomiczny wynik powierzo­nej mu pracy) jeszcze „dodatkową odpowiedzialność za zrealizowanie określonego procesu pracy, i to odpowiedzialność dwojakiego rodzaju: za zabezpieczenie wykorzystania wartości materialnych i za pracę ludzi. Pierwszy rodzaj odpowiedzialności dodatkowej jest charakterystyczny dla procesów i operacji związanych z planowaniem, ochroną, wydawaniem, ewidencją i użytkowaniem zasobów materiałowych i finansowych; drugi rodzaj — dla kierowania działalnością zespołów”. Zależnie od tego, jak oceniamy rezultat działania („dzieło”), odpowiedzialność ta może być podstawą sankcji lub nagrody. Sankcją jest kara, jaka spotyka lub powinna spotkać sprawcę „dzieła” ocenianego negatywnie, lub jego własne niezadowolenie z wyniku działania.