Pierwszą fazą jest tradycyjna nauka o organizacji i przedsiębiorstwie ujmująca organizację (my byśmy powiedzieli „instytucję”) jako całość(„makroujęcie”) i interesująca się tylko organizacją formalną (tu zalicza autorka F. Taylora, H. Fayola i jako jego kontynuatorów: Gullicka i Urwicka). Drugą fazę przedstawia teoria Humań Relations, koncentrująca się na sytuacji człowieka w organizacji (w instytucji) („mikroujęcie”), przy czym formalną strukturę organizacji przyjmuje się jako daną i rozważa tylko problem, jak się poszczególni ludzie włączają w tę strukturę.Trzecia wreszcie faza stanowi syntezę obu wcześniejszych. Polega ona na nawrocie do „makroujęcia”, ale instytucję traktuje nie jako schemat, który powinien odpowiadać pewnej ustalonej normie, lecz jako konkretny system społeczny, który rzeczywiście istnieje.Autorka podkreśla przy tym (chyba słusznie), że są to ujęcia z dzie­dziny socjologii organizacji, o tyle nie identycznej z ogólną nauką o orga­nizacji, że ta ostatnia nie może się — jako charakterystycznie inter­dyscyplinarna —- ograniczyć do ujęcia socjologicznego.