Uproszczona przez Taylora metoda właściwego kombinowania takich zmiennych, jak: kształt noża do skrawania metali, kąt na­tarcia narzędzia, cechy stali, z której się je robi, szybkość skra­wania, grubość wióra, rodzaj skrawanego materiału — polega­ła na stosowaniu specjalnie przezeń skonstruowanego suwaka, ułatwiającego znalezienie najlepszej w danych warunkach kom­binacji tych zmiennych. Wyznaczenie w drobiazgowy sposób kolejności ruchów oraz i częstości i długości przerw odpoczynkowych, których powinien przestrzegać np. robotnik przenoszący ciężary, było oparte na długotrwałym i systematycznym eksperymentowaniu. W po­dobny sposób tayloryści opracowali i inne rodzaje pracy (np. i Gilbertha badania nad układaniem cegieł).