Kończąc tę ogólną charakterystykę rozwoju nauk o organi­zacji, dokonującego się w krajach kapitalistycznych, nie można pominąć faktu, że — niezależnie od intencji uprawiających je pracowników nauki — kierownicy wielkich kapitalistycznych przedsiębiorstw gospodarczych z natury rzeczy poszukują w nich narzędzia służącego w skali narodowej i międzynarodowej gospo­darczym i politycznym interesom klasy społecznej, którą repre­zentują. Tak było za czasów F. W. Taylora, tak jest i dziś i tak pozostanie, dopóki tą czy inną, pokojową czy rewolucyjną drogą przedsiębiorstwa prywatno-kapitalistyczne nie przekształcą się w uspołecznione instytucje socjalistyczne. Jak się to przedstawia w skali gospodarki wewnętrznej, omówiono w lekturze obowiązkowej, rozpatrując cele przedsiębiorstw kapitalistycz­nych [Zieleniewski 1967a, s. 221]. Że nic się pod tym względem nie zmie­niło od czasu, gdy pisałem tamtą książkę, o tym może zaświadczyć za­mieszczony wyżej (2.1.7.) fragment aktualnego przemówienia Hartoga oraz następujący cytat z artykułu wydrukowanego w r. 1967: „Rezultaty pole­gające na osiąganiu zysków są ostatecznym celem wszystkich technik i wysiłków zarządzania ” [Parker 1967, s. 5].