Używa­jąc tego terminu bez dodatków objaśniających będę go więc od­nosił tylko do takich podmiotów zachowania się. Ludzie i ich grupy „zachowują się” w każdej chwili, póki funkcjonują ich organizmy biologiczne.Umownie można rozróżnić zachowanie się bierne (gdy orga­nizm nie reaguje w sposób widoczny na zmiany swej obiektyw­nej sytuacji — np. w czasie snu lub omdlenia) i zachowanie się czynne, gdy reakcje organizmu są widoczne. Aby zachowanie można było uznać za czynne, nie musi się zakładać, że zachowu­jący się podmiot ma poczucie swobody wyboru swoich reakcji, ani nawet, że w ogóle uświadamia je sobie.Pojęcie zachowania się zostało wprowadzone do programu nauczania teorii organizacji i zarządzania niewątpliwie dlatego, że termin ten występuje w określeniu działania, które jest po­szczególnym przypadkiem czynnego lub biernego zachowania się. Spośród przytoczonych wyżej przykładów, ściśle rzecz biorąc, tylko zachowanie się Piotra, który obsługuje obrabiarkę, i Pawła, który wstrzymuje się od zjedzenia ciastka, możemy z pewnością uznać za działanie (w znaczeniu, w jakim tu tego słowa używa­my). Obsługując obrabiarkę Piotr czyni to dowolnie, czyli ma poczucie, że gdyby nie chciał jej obsługiwać, miałby obiektywną możliwość zaprzestać tej czynności; wstrzymując się od zjedzenia ciastka Paweł również ma poczucie dowolności swego zachowa­nia się: gdyby zechciał, mógłby je zjeść.