Umieść na wysokiej pozycji na liście, a następnie skoncentruj się na tym, by pomóc córce poprawić swe zachowanie. Powiedz jej wyraźnie, jakie obowiązują zasady i dlaczego przeszkadzanie w rozmowie jest niedozwolone – poza wyjątkowymi sytuacjami. Następnym razem, gdy będziesz do kogoś telefonować, nastaw budzik, tłumacząc, że musi zająć się sobą przez określony czas. A jeśli się jej powiedzie, zagraj z nią w jakąś grę. Przez pewien okres postaraj się też nie prowadzić zbyt długich rozmów, aby ułatwić córce zadanie. W przypadku gdyby nie zaprzestała wtrącania się w rozmowy, musi zostać odpowiednio ukarana. Zareaguj natychmiast, lecz nie odpowiadaj na jej pytanie. Jeżeli na przykład ciągnie cię za rękaw, pytając: „Mamo, co będzie na obiad?”, nie mów: „Tacos! Czy teraz możesz zostawić mnie w spokoju?”, lecz: „Przeszkadzasz mi w rozmowie. Porozmawiamy sobie o konsekwencjach takiego zachowania, kiedy skończę rozmawiać”. Jak mogę utrzymać dyscyplinę w domu, skoro moje dzieci mają skrajnie różne charaktery? Dziesięcioletni syn jest cichy, łatwo się denerwuje, jest lękliwy. Zazwyczaj grzecznie się zachowuje, nie wymaga ostrych kar. A siedmioletnia córka stanowi jego dokładne przeciwieństwo, jest impulsywna, agresywna, częściej niż on popada w kłopoty. Kiedy zaś zwracam jej uwagę i zabraniam jakichś przyjemności, mówi, że jestem wobec niej bardziej surowa niż wobec brata.