Z drugiej strony w zakładach pracy o wąskim, specjalistycz­nym programie produkcji stopień specjalizacji wewnątrzzakła­dowej (specjalizacji poszczególnych wydziałów, gniazd produk­cyjnych, stanowisk pracy i poszczególnych pracowników) może być niski.Na podstawie tego, co dotychczas powiedziano o specjalizacji, można dość wyraźnie odróżnić dwa jej rodzaje: specjalizację je­dnostek organizacyjnych na różnych szczeblach ich hierarchii, czyli specjalizację „zespołową” i specjalizację osobników, czyli „indywidualną”. Zalety specjalizacji zespołowej, ale także nie­bezpieczeństwa z nią związane, rosną w miarę tego, jak rośnie liczba szczebli hierarchii organizacyjnej, na których powstają jed­nostki wyspecjalizowane. Zalety specjalizacji indywidualnej, sta­nowiące efekt wzrostu wprawy, rosną w miarę zmniejszania się różnorodności czynności i ruchów wykonywanych przez osobnika. Wzrostowi specjalizacji obu typów sprzyja „pogłębianie” po­działu pracy, związane z normalizacją i typizacją produktów koń­cowych i ich części. Największe efekty zapewnia kombinacja spe­cjalizacji zespołowej z indywidualną na wszystkich szczeblach hierarchii organizacyjnej.