Wyjaś­niając wzrost wydajności pracy, wynikający z kumulacji jedna­kowych czynności w jednym ręku, Marks pisał m. in.: „Zbędny nakład siły, którego wymaga każde przejście ze spokoju do ruchu, kompensuje się przy dłuższym trwaniu raz osiągniętej czynności normalnej. Z drugiej strony, nieprzerwana jednostajność pracy przytępia i osłabia napięcie sił życiowych robotnika, dla które­go sama zmiana działalności jest wypoczynkiem i bodźcem” [Marks 1951, s. 367].Dopiero jednak w ciągu ostatnich kilku lat obserwacje te tra­fiły do powszechnej świadomości. Wynikiem społecznej i organi­zacyjnej krytyki przesadnej specjalizacji jest dążenie do scala­nia pracy, polegające na łączeniu prostych, jednostajnych czyn­ności w robocze operacje bardziej złożone i różnorodne.