Związki zawodowe i organizacje pracodawców są to stowarzyszenia szczególnym umocowaniu prawnym, zarówno w konstytucji, jak i dodatkowo w ustawach. Konstytucja zapewnia w art. 12 „wolność tworzenia i działania związków zawodowych, organizacji społeczno-zawodowych rolników” i w art. 59 „wolność tworzenia organizacji pracodawców” oraz określa w zarysie ich kompetencje. Unormowania szczegółowe zawiera ustawa o związkach zawodowych, ustawa o organizacjach pracodawców oraz ustawa o rozwiązywaniu sporów zbiorowych z 23 maja 1991 r. Czy rzeczywiście w XXI w. w państwie demokratycznym gwarantującym prawa człowieka i obywatela w ustawodawstwie krajowym i międzynarodowym potrzebne są związki do obrony praw pracowniczych? Okazuje się, że prawa człowieka i obywatela nie zabezpieczają ludzi pracy przed wyzyskiem, przed działaniem na ich szkodę ze strony pracodawców. Każdy z osobna człowiek nie jest w stanie wyegzekwować ze strony pracodawców należnych warunków pracy ani płacy. Łatwo eliminować z zakładu niepokornych, argumenty na ich bezprawne działanie, konfliktowość zawsze można znaleźć. Pracownicy zrzeszają się w związki, bo one mają konstytucyjną i ustawową moc wykonywania określonych działań.